Η ΔΕΠΥ ορίζεται κυρίως ως «διαταραχή» επειδή το σχετικό άτομο, συνήθως παιδιά (και πολύ συχνά αγόρια), είναι πιθανό να εμφανίσει:

• Περιπλανώμενη και αποσπασμένη απροσεξία,
• Ανήσυχη υπερκινητικότητα και
• Άμεση ευχάριστη παρορμητικότητα.

Αν προτιμάτε να παρακολουθήσετε το βίντεο, κάντε κλικ παρακάτω. ↓

ΑΛΜΑ ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

Συχνά εκπλήσσομαι με το πόσοι δάσκαλοι, σύμβουλοι, ψυχολόγοι και ψυχίατροι μπορούν γρήγορα να χαρακτηρίσουν τα παιδιά ΔΕΠΥ χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στις συγκεκριμένες ώρες και περιοχές όπου είναι ιδιαίτερα δεσμευμένα και πιο έτοιμοι και παρόντα.

Όποτε υπάρχει έλλειμμα προσοχής (ΔΕΠΥ), υπάρχει και πλεόνασμα προσοχής.

Ο εντοπισμός σε τι έχει πλεόνασμα προσοχής το παιδί και ο εντοπισμός του πότε είναι σε μια κατάσταση εξαιρετικά συγκεντρωμένη, προσεκτική, χωρίς αποσπάσματα είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα κρίσιμο συστατικό για να γνωρίζουμε πώς να διαχειριστούμε αυτή τη λεγόμενη «κατάσταση» ΔΕΠΥ.

Η γνώση των υψηλότερων προτεραιοτήτων ή αξιών κάθε παιδιού είναι το κλειδί.

Κάθε άνθρωπος ζει από ένα σύνολο προτεραιότητες ή αξίες - πράγματα που είναι πιο σημαντικά έως λιγότερο σημαντικά.

Αν κοιτάξετε προσεκτικά, υπάρχουν μερικά πράγματα από τα οποία εμπνέεστε πολύ, ασχολείστε, επικεντρώνεστε και είναι πιθανό να κάνετε αυθόρμητα και χωρίς εξωτερικές υπενθυμίσεις ή κίνητρα. Αυτά είναι τα πράγματα που είναι πιο ψηλά για εσάς ιεραρχία των αξιών.

Υπάρχουν επίσης πράγματα που θα έχετε την τάση να μην θέλετε να κάνετε. Πράγματα χαμηλότερα στην ιεραρχία των αξιών σας.

Ένα νεαρό αγόρι, για παράδειγμα, μπορεί να λατρεύει να παρακολουθεί ορισμένα προγράμματα στην τηλεόραση. Μπορεί να κάθεται για ώρες με έντονη εστίαση σε αυτά τα τηλεοπτικά επεισόδια χωρίς να αποσπάται η προσοχή ή υπερκινητικό, αλλά ήρεμο και συγκεντρωμένο.

Από την άλλη πλευρά, μπορεί να έχει κάτι που δεν του εμπνέει εντελώς, όπως να βγάζει τα σκουπίδια, να κάνει δουλειές, να καθαρίζει το δωμάτιό του ή να ολοκληρώσει την εργασία του. Ως αποτέλεσμα, μπορεί να τείνει να είναι νευρικός και να αποσπάται εύκολα η προσοχή του όταν αναμένεται να κάνει αυτές τις εργασίες.

Είμαι βέβαιος ότι μπορείτε να δείτε παρόμοια χαρακτηριστικά στη ζωή σας. Για παράδειγμα, όταν περνάω χρόνο ερευνώντας την ανθρώπινη συμπεριφορά, μπορώ να ασχολούμαι όλη την ημέρα. Αν αρχίσετε να μιλάτε για αυτοκίνητα ή για μαγείρεμα ή κάτι που δεν έχει καμία σχέση με τις αξίες μου, τείνω να βαριέμαι και να αποδεσμεύομαι και αποσπώνομαι εύκολα και νευριάζω.

Ό,τι και να είναι υψηλότερο στη λίστα με τις αξίες σας είναι όπου θα έχετε την τάση να εμπνέεστε αυθόρμητα, συγκεντρωμένοι, πειθαρχημένοι, προσεκτικοί και αξιόπιστοι. Ο τρόπος με τον οποίο είναι ρυθμισμένος ο εγκέφαλος, αυτό είναι που είναι πιθανό να έχετε προσοχή, συγκράτηση και πρόθεση ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ. Προσοχή - είστε συγκεντρωμένοι. διατήρηση - διατηρείτε τις πληροφορίες. και πρόθεση - σκοπεύετε να το κάνετε.

Ό,τι και να είναι χαμηλότερο στη λίστα αξιών σας είναι το σημείο όπου θα τείνετε να χρονοτριβείτε, να διστάζετε και να απογοητεύεστε. Αυτό είναι όπου είναι πιθανό να έχετε ΕΛΛΕΙΜΜΑ προσοχής, συγκράτησης και πρόθεσης. Ως αποτέλεσμα, θα έχετε την τάση να δίνετε ελάχιστη προσοχή, να διατηρείτε πολύ λίγες πληροφορίες και να είναι λιγότερο πιθανό να τις εφαρμόσετε.

Έτσι, κάθε φορά που οι δραστηριότητες είναι απελευθερωτικές, μη εμπνευσμένες και ανεκπλήρωτες για ένα παιδί, είναι πιθανό να βαρεθεί να το κάνει ή να καεί αν το αναγκάσετε να το κάνει.

Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι μία από τις θεραπείες για τη ΔΕΠΥ περιλαμβάνει τη συνταγογράφηση διεγερτικών ή μη διεγερτικών και, αν κάποιος δεν έχει αποτέλεσμα, μπορεί να δοκιμάσει την εναλλακτική. Η σκέψη φαίνεται ότι είναι ότι εάν ένα παιδί βαριέται, ένας επαγγελματίας ιατρός μπορεί να δοκιμάσει ένα διεγερτικό, το οποίο δρα ως τεχνητό διεγερτικό νευροδιαβιβαστή, συνήθως νορεπινεφρίνη και ντοπαμίνη, για να το σηκώσει και να το κάνει να πιστεύει ότι έχει δεσμευτεί. Αν είναι υπερκινητικά, συχνά τους ναρκώνουν για να νομίζουν ότι είναι ήρεμοι.

Κατά τη γνώμη μου, θα ήταν σοφό να σκεφτείτε να μην επισημάνετε αμέσως ένα παιδί με ΔΕΠΥ. Με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να χάσετε μια πολύτιμη ευκαιρία να τους διδάξετε πώς λειτουργεί η φυσιολογία τους και γιατί η συμπεριφορά τους είναι απλώς ένας μηχανισμός ανάδρασης αντί για «συνθήκη».

Τα «συμπτώματα» ΔΕΠΥ μπορεί να υποδηλώνουν πλήξη ή εξάντληση.

Η εξουθένωση μπορεί να συμβεί όταν ένα παιδί πρέπει να πάει σχολείο και αναγκάζεται να μάθει κάτι ή να κάνει κάτι που δεν θέλει να κάνει. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε εξάντληση, καθώς το παιδί βρίσκεται συνεχώς υπό μια συμπαθητική απόκριση μάχης ή φυγής μέσα στον εγκέφαλό του που το κάνει να νιώθει σαν να θέλει να ξεφύγει από αυτό και να δραπετεύσει. Ως αποτέλεσμα, είναι πιθανό να έχουν παγώσει ενέργεια και αδρεναλίνη.

Η φυσιολογία του εγκεφάλου παρέχει περαιτέρω διορατικότητα.

Έχετε μέσα στον εγκέφαλό σας, μια περιοχή που ονομάζεται πρόσθιος εγκέφαλος, που ονομάζεται επίσης έσω προμετωπιαίος φλοιός ή εκτελεστικό κέντρο, Το οποίο διέπει τη συμπεριφορά, σας ηρεμεί και αναστέλλει την υπερκινητικότητα και την άμεση ικανοποίηση. Με άλλα λόγια, ηρεμεί την παρορμητικότητα και τους ενστικτώδεις φόβους (τα λεγόμενα συμπτώματα της ΔΕΠΥ). Έτσι, οτιδήποτε μπορείτε να κάνετε για να φέρετε το παιδί στο εκτελεστικό του κέντρο θα βοηθήσει στη μείωση των συμπτωμάτων της ΔΕΠΥ.

Έπειτα, έχετε την υποφλοιώδη περιοχή του εγκεφάλου, την αμυγδαλή ή την επιθυμία των ζώων στο κέντρο προς τα κάτω στον οπίσθιο εγκέφαλο, όπου εμφανίζονται οι παρορμήσεις και τα ένστικτα και όπου επιθυμείτε την ευχαρίστηση και όπου αποφεύγετε τον πόνο.

Εάν είστε αποδεσμευμένοι, χωρίς έμπνευση και κάνετε κάτι που δεν αντιλαμβάνεστε ότι έχει νόημα, η αμυγδαλή ενεργοποιείται. Ως αποτέλεσμα, θα έχετε την τάση να αποφεύγετε δραστηριότητες από τις οποίες δεν εμπνέεστε και είναι πιθανό να αναζητήσετε παρορμητικά την άμεση ικανοποίηση.

Όποτε βρίσκεστε στην αμυγδαλή σας, σας χωροχρονικοί ορίζοντες συρρικνώνεται και το εύρος της προσοχής σας γίνεται όλο και μικρότερο. Κάθε φορά που βρίσκεστε στο εκτελεστικό σας κέντρο, το εύρος της προσοχής σας γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Το εκτελεστικό σας κέντρο ενεργεί επίσης για να ηρεμήσει τις παρορμήσεις και τα ένστικτα, ώστε να γίνετε πιο ανθεκτικοί και προσαρμοστικοί. Όταν βρίσκεστε στην αμυγδαλή σας, είναι πιθανό να επιδεικνύετε συμπεριφορά αναζήτησης ευχαρίστησης και παρορμητικότητα.

Ως εκ τούτου, θα ήταν συνετό να βοηθήσετε το παιδί με την ετικέτα " ΔΕΠΥ» για να ανακαλύψει τι του αρέσει να κάνει, από τι εμπνέεται το παιδί και τι κάνει αυθόρμητα χωρίς να χρειάζεται εξωτερικό κίνητρο.

Βήμα 1: Ξεκινήστε κοιτάζοντας κάτι στο οποίο κάνει το παιδί και στο οποίο είναι απόλυτα συγκεντρωμένο και μπορεί να αφιερώσει ώρες κάνοντας χωρίς περισπασμούς.

Με άλλα λόγια, βρείτε την υψηλότερη αξία του παιδιού. ( Click Here για να ακολουθήσω τη ΔΩΡΕΑΝ Διαδικασία Προσδιορισμού Αξίας Demartini στον ιστότοπό μου.)

Βήμα 2: Συνδέστε θέματα, ενέργειες και αντικείμενα που έχουν χαμηλότερη αξία με τους τομείς της ζωής τους που εκτιμούν.

Μόλις το παιδί δει τι είναι σημαντικό για αυτό και δει οτιδήποτε άλλο σχετίζεται και συνδέεται με αυτό, είναι πιο πιθανό να παραμείνει δεσμευμένο. Κάθε φορά που μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί με την ετικέτα ΔΕΠ-Υ να ζήσει στις υψηλότερες αξίες του, θα διαπιστώσετε ότι η συμπεριφορά του ΔΕΠΥ τείνει αυτόματα να ηρεμεί και θα γίνει πιο επικεντρωμένο και προσεκτικό.

Όταν ένα παιδί ζει κατά προτεραιότητα και κάνει αυτό που πραγματικά το ελκύει, είναι πιθανό να δείτε μια άμεση αλλαγή στη συμπεριφορά του. Τότε είναι που θα τείνουν να είναι οι πιο συγκεντρωμένοι, πειθαρχημένοι, αξιόπιστοι, υπομονετικοί, οργανωμένοι, τακτοποιημένοι και αφοσιωμένοι. Είναι επίσης όταν είναι πιο πιθανό να είναι εμπνευσμένα, παρόντα, αντικειμενικά, λογικά, λιγότερο ναρκισσιστικά απαιτητικά και λιγότερο διακοπτόμενα.

Με άλλα λόγια, θα ήταν φρόνιμο να βοηθήσουμε το παιδί δίνουν προτεραιότητα στη ζωή τους ώστε να έχουν το χρόνο να επικεντρωθούν σε αυτό που τους έχει προτεραιότητα.

Μόλις προσδιορίζουν την υψηλότερη αξία τους, μπορείτε να αρχίσετε να δημιουργείτε συνδέσμους σε αυτό.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα παιδί που γνώρισα κατά τη διάρκεια της κλινικής πρακτικής μου στο κολέγιο. Η μητέρα του τον έφερε σε συμπτώματα όπως πίστευε ότι ήταν ΔΕΠΥ και κάθισε παρακολουθώντας τον να τρέχει από τη μια πλευρά του δωματίου στην άλλη. Της ζήτησα να περιγράψει στιγμές που ήταν ήρεμος, συγκεντρωμένος, συγκεντρωμένος και δεν αποσπούσε την προσοχή του. Ειλικρινά δεν είχε ιδέα. Έτσι, άρχισα να σκάβω βαθύτερα. Τελικά, ανέφερε ότι αγαπούσε τα τρένα και ήταν πιθανό να επικεντρωθεί σε μια συζήτηση, ένα βιβλίο ή ένα άρθρο για τα τρένα.

Στη συνέχεια ξεκίνησα μια συζήτηση με αυτό το παιδί που έτρεχε στο δωμάτιο με μια παγωμένη ενέργεια που προσπαθούσε να διώξει. Τον ρώτησα, "Ποιο είναι το μεγαλύτερο τρένο που έχετε δει ποτέ; Πόσα αυτοκίνητα έχει; Πόσα από αυτά μετέφεραν αυτοκίνητα; Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε τρένο; Ήταν εμπορευματικό ή επιβατικό τρένο;" Ως αποτέλεσμα, κάθισε ήσυχα δίπλα μου και άρχισε να μιλάει. Έτσι, συνέχισα. Τον ρώτησα, "Πόσο πλάτος είναι η πίστα; Το έχεις μετρήσει; Πόσοι τροχοί σε κάθε αυτοκίνητο; Ποιο είναι το πιο κοινό χρώμα που βλέπεις σε αυτά τα αυτοκίνητα; Ποια είναι η μέση ταχύτητα ενός επιβάτη;"

Έκανα συνέχεια ερωτήσεις και τον έβαζα να σκεφτεί, και ως αποτέλεσμα, ήταν ήσυχος, συγκεντρωμένος και αφοσιωμένος. Η μητέρα του δεν μπορούσε να το πιστέψει. Τότε της πρότεινα να αγοράσει μερικά περιοδικά και βιβλία στα τρένα και να τον πάει κάπου όπου θα μπορούσε να μελετήσει τα τρένα με περισσότερες λεπτομέρειες.

Όπως της εξήγησα τότε, το παιδί της, που πίστευε ότι είχε ΔΕΠΥ, είχε επίσης α πλεονασματική σειρά υψηλής συγκέντρωσης προσοχής. Ως αποτέλεσμα, έδειξε απίστευτη τάξη σε αυτόν τον τομέα και έλλειμμα προσοχής σε οτιδήποτε άλλο άσχετο με το θέμα. Αλλά αν άρχιζε να συνδέει πράγματα με αυτό το θέμα, θα διευρυνόταν και θα μπορούσε στη συνέχεια να κάνει συνδέσεις. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να ρωτήσει, "Ποιο είναι το μήκος ενός επιβατικού τρένου; Πόσα άτομα είναι στο τρένο αν υπάρχουν έξι άτομα ανά αυτοκίνητο; Ποια είναι η μέση διαδρομή τρένου εάν οδηγείτε με επιβατικό εισιτήριο; Τι καύσιμο χρησιμοποιεί; Πάμε να μάθουμε!"

Όσο εκείνη συνέχιζε να πλέκει πράγματα στα τρένα, ήταν πιθανό να μείνει στο δικό του εκτελεστικό κέντρο, παραμένουν αφοσιωμένοι και συγκεντρωμένοι και είναι λιγότερο πιθανό να επιδεικνύουν υπερκινητική και παρορμητική συμπεριφορά.

Τα βήματα δράσης που τείνω να προτείνω στους γονείς ή τους δασκάλους όταν πρόκειται για παιδιά που χαρακτηρίζουν τη ΔΕΠΥ είναι τα εξής:

1. Μάθετε τι είναι ένα παιδί ιεραρχία των αξιών είναι.
2. Αφήστε τους να επικεντρωθούν σε αυτό και να διαπρέψουν σε αυτό.
3. Συνεχίστε να προσθέτετε συνδέσμους από πράγματα που δεν εκτιμούν σε αυτά που εκτιμούν περισσότερο.
4. Συνεχίστε να συνδέετε άλλα πράγματα που μπορεί να θέλετε να μάθουν κάνοντας πολλές ερωτήσεις.
5. Μάθετε πώς ΣΑΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝ οι αξίες τους ή αλλιώς μπορεί να θέλετε να τις «διορθώσετε».

Όταν επιτρέπετε στο παιδί σας να ζει στις υψηλότερες αξίες του, μπορείτε να παρακολουθήσετε την υπομονή του να μεγαλώνει. Εάν όχι, συντομεύστε το χρόνο για να μειώσετε τις προσδοκίες σε λογικά χρονικά πλαίσια. Καθώς γίνονται πιο αφοσιωμένοι, αυτά τα χρονικά πλαίσια είναι πιθανό να επεκταθούν.

Όταν έχετε να κάνετε με ένα παιδί με την ένδειξη ADHD, θα ήταν επίσης συνετό να:

• Συνεχίστε να κάνετε περισσότερες ερωτήσεις σχετικά με το θέμα από το οποίο εμπνέονται μέχρι να κερδίσουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Όταν το κάνουν, είναι πιο πιθανό να το θέλουν αντιμετώπιση προκλήσεων που τους εμπνέουν και προετοιμάζονται να αφυπνίσουν τις φυσικές εγγενείς ικανότητές τους ηγέτη.
• Να είστε οργανωμένοι, δώστε τους μια ρουτίνα και δώστε τους τη δυνατότητα να επικεντρωθούν σε αυτό που τους εμπνέει.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Συμπερασματικά, όταν πρόκειται για τη ΔΕΠΥ, αυτές οι «διαταραχές» ή «συνθήκες» δεν είναι συχνά παρά ένας μηχανισμός ανατροφοδότησης για να βοηθήσουν τα παιδιά να είναι αυθεντικά και να βγουν έξω και να επιδιώξουν αυτό που έχει πραγματικά και βαθιά νόημα για αυτά. Μπορεί να είναι δύσκολο να ζεις σε μια κοινωνία που θέλει να ταιριάξεις αντί να ξεχωρίζεις. Δώστε στα παιδιά που φέρουν την ετικέτα ΔΕΠΥ την ευκαιρία να είναι ο εαυτός τους και αφήστε τα να πάνε και να διαπρέψουν σε αυτό που τους αρέσει να κάνουν. Αν όχι, η αμυγδαλή τους θα σας τρελάνει.

Τη δεύτερη φορά που βάζετε μια ετικέτα όπως η ΔΕΠΥ σε ένα παιδί, το τοποθετείτε σε φάρμακα και αγνοείτε αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό για αυτό, μπορεί απλώς να χάσατε μια ιδιοφυΐα που είναι ικανή να κάνει κάτι πραγματικά εξαιρετικό.